از جمله برکات حضرت رسول اکرم ^{(صلی الله علیه و آله)} که خدای تعالی به این امت عنایت فرموده ذریّۀ طیّبۀ پیغمبر است که فریاد رس بیچارگانند و یاور مستضعفان. هر زمان مردم دستشان از اسباب منقطع می شود، به مرقد پاک و مطهّر ذراری پیغمبر متوسّل می شوند.

نزد اهل بیت عصمت و طهارت حیات و ممات یکسان است، هر چند اکثراً به دست دشمنان شربت شهادت نوشیدند اما «احیاء عند ربهم یرزقون» اند. در کتاب شرح شافیه نقل می نماید از مردی به نام حارث بن وکیده که گفته است «کنت فبمن حمل رأس الحسین» یعنی من یک نفر از کسانی بودم که سر مبارک حسین ^{(علیه السلام)} را حمل می کردند. ناگاه شنیدم که آن سر مطهّر قرآن می خواند و سورۀ مبارکۀ کهف را تلاوت می فرماید. تعجب کردم و متحیّر شدم که من صدای حسین ^{(علیه السلام)} را می شنوم. ناگاه شنیدم فرمود «یابن وکیده اما علمت انا معاشر الائمه احیاء عند ربنا نرزق» ای پسر وکیده مگر نمی دانی ما پیشوایان دین زنده ایم و در نزد پروردگار خود روزی داده می شویم.

الحمدالله تعالی در اغلب نقاط قبور امام و امامزادگان موجود و محل نزول رحمـــــت و عنایت پروردگار و فیوضات ربّ العالمین می باشند.

اِنّا اَعطَیناکَ الکَوثَر فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَ انحَر

محبت ائمه اطهار و ذراری حضرت رسول ^{(صلی الله علیه و آله)} شفابخش دلهای دوستداران اهل بیت و شیعیان علی ^{(علیه السلام)} است و قرن ها است شیعیان در مشاهد مکرمه حضور می یابند و دست توسّل به ولای اهل بیت می زنند:

یا شاهچراغ ^{(علیه السلام)}

مَن اَحَبّکُم فَقَد اَحَبَّ الله وَ مَنِ اعتصَمَ بِکُم فَقَد اِعتَصَمَ بِالله

آستان مبارک امامزادگان همواره کانون تجلی انوار و برکات الهی بوده و مرقد پاک و مطهرشان معدن فیض و کرامت است. امامزادگان مقربان درگاه الهی اند و زائران برای نزدیکی به خداوند متعال و برآورده شدن حاجات به بارگاه ملکوتی شان متوسل می شوند. حضرت احمد بن موسی شاهچراغ ^{(علیهما السلام)} فرزند بزرگ حضرت امام موسی بن جعفر ^{(علیهما السلام)} و برادر بزرگوار حضرت امام رضا ^{(علیه السلام)} و عموی حضرت جواد ^{(علیه السلام)}، صاحب معجزات فراوانند. برکات این شهید بزرگوار و سید السادات الاعاظم چون خورشیدی فروزان روشنگر دل های عاشقان و کرامات روشن تر از آفتابش گرمابخش جسم و جان نیازمندان است.

آنجا که دل می شکند و نا امید و درمانده از همه جا با چشمانی گریان و دلی محزون به درگاه او متوسل می گردد، آقا و سرور خویش  حضرت شاهچراغ^{(علیه السلام)} را وسیلت می سازد، سراپای وجودش لبریز از نیاز می شود و در طواف ضریح مطهرش پژواک استغاثه های خویش را در این فضای عطرآگین می شنود و چهره ملکوتی یار را بی پرده در تجلی آینه ها می نگرد، اشک شوق در چشمانش موج می زند و دل فریاد بر می آورد:

« السلام علیک یا سید السادات الاعاظم احمد بن موسی الکاظم^{(علیهما السلام)}  »

و آنگاه که پیـــــمانه وفا را می نــــوشد، پرده از راز سر به مــــهر برداشته می شود، عقـــــل از حـــیرت در شگفت می مانــد و معجزه رخ می نماید. شیراز برج اولیاء و مکان شهدا است و جای پرهیزگاران و محل و مقام عزیزان پیران است و شهری است که در مسلمانی بنا کرده اند و هرگز به سبب بت پرستی پلید نشده و مقصد عالمان و عبادتگاه پاکان گشته و مسکن برگزیدگان و بزرگان است. علم و عمل ایشان در هر دو جهان بهر خداست و اعزاز ایشان و غنیمت و نماز و دیگر طاعات از برای یکتاست. نهال فطرت اصلی اهل شیراز همیشه از نسیم صحبت و ولای اهل بیت در اهتزاز بوده .....

این شهر پرافتخار و جلوه گاه با شکوه خداوندی و مرکز تلؤلؤ انوار الهی وجود مقدس حضرت شاهچراغ ^{(علیه السلام)} را با فخر و مباهاتی نامتناهی بر تارک خویش  می بیند. حضرت شاهچراغ ^{(علیه السلام)} کوکب دری تبار ولایت و مایه افتخار و سربلندی پیروان امامت است. حضرت احمد بن موسی ^{(علیه السلام)} احمد و نوربخش جهان است، احمد است که به امر رضا ^{(علیه السلام)} در خلافت با رضای دوست ملازم است. احمد است که هزار بنده از برکت وجودش زقید تملک رهایی گرفته است. بارگاه ملکوتیش محل رفت و آمد ملائک و روضه ای از باغ های بهشت است. محل گسترش و نشر فرهنگ اسلامی و مبدا حرکت و قیام است. از برکت حضورش حوزه های علمیه موجود و برقرار است. شخصیت والای این امیر بزرگوار در احادیث معتبر چون خورشیدی فرزوان جلوه گر است. انوار قدسی وجود مبارکش چون آفتاب تابان است. جایگاه منورش مظهر عشق و ایمان و شهادت است.