ای بر سرِ سروانْ سری کرده

بر تارک چرخ افسری کرده

ای طاقِ سپهر از سر تعظیم

در پیش تو پشت چنبری کرده

ای قبه بارگاهت از رفعت

با عرش برین برابری کرده

نور تو فروغ زهره را بازار

خالی زهجوم مشتری کرده

ای کشتیِ خاندان عصمت را

با تقوی خویش لنگری کرده

بر گردن شرعِ جعفر صادق

عقد سخن تو زیوری کرده

بر زائر آستان خویش از مهر

مولایی و بنده پروری کرده

بر چرخ بلند عصمت و تقوی

با شهپر دل سبکپری کرده

در پهنه بحرِ دینْ نهنگْ آسا

چالاک و قوی شناوری کرده

میخانه حکمتِ الهی را

تا نفحه صور ساغری کرده

بر دیو تباهکاری و خذلان

با عسکر عِلم قادری کرده

هر روز مکان و آستان تو

خلقی به امیدْ یاوری کرده

وز بوسه به خاکت ای عجب دل را

شادابْ چو غنچه طری کرده

از تیغِ حوادثْ آستان تو

بر جبهه خلق مغفری کرده

ای از شرف تو بنده درگاه

جا بر سر چرخ چنبری کرده

ای جمله فعل های نیکو را

با سیرتِ پاک مصدری کرده

انوار جمال پاکِ یزدان را

با مهر وجود مظهری کرده

ای مرکب بادپای جانِ تو

در عرصه دین تکاوری کرده

بر افسر پاک دین یزدانی

با رأی منیر گوهری کرده

ای عرشِ برین به زیرِ پای تو

با آن همه قدرْ منبری کرده

اسرار نهان دینِ احمد(ص) را

بر صفحه سینه، دفتری کرده

در جَنب شکوه بحر علم تو

علم همه خلق فرغری کرده

بر تشنه لبانِ وادیِ عرفان

از فیضِ وجودْ کوثری کرده

بر خاک در تو اولیاء الله

چون پیش نبی اباذری کرده

از گوهر پاکِ حیدر کرار

در دین همه فتح خیبری کرده

مانند حسینْ سرورِ احرار

در عرصه دین دلاوری کرده

در طاعتِ حقْ چو سید سجاد

شب های دراز اسپری کرده

مانند نیا محمدِ باقر

در کشفِ علوم باقری کرده

افراشته رایَتِ شریعتْرا

آبادْ بنای جعفری کرده

با خاک در تو خاکساری ها

سلطانی و فر سنجری کرده

افروخته شمعِ بزمِ مشتاقان

بر خرمن جهلْ آذری کرده

ای همچو علیْ عالیِ اعلی

در عرصه دین غضنفری کرده

دیباچه ی دفترِ فتوت را

با خلقِ کریم مسطری کرده

ای کنگره ای که بیت معمورت

در عز مقام اصغری کرده

شیراز ز فیضِ بارگاه تو

بر هرچه دیار برتری کرده

با این سخن بلندِ نورانی

در بارگهِ تو شاعری کرده

وز یمن در تو درُِ معنی را

در رشته چامه ی دری کرده

وینگونه درین چکامه با اخلاص

بر رسم نیا سخنوری کرده